Naar aanleiding van mijn afstudeerproject schreef ik samen met mijn supervisors een paper. Vervolgens werd de paper geaccepteerd voor de Ro-Man conferentie 2017 in Lissabon. Dit is een toonaangevend symposium dat een breed scala aan onderwerpen, gerelateerd aan Human-Robot Interactive Communication, behandelt.
In de paper beschrijven we waarom het nodig is, voor sociale interactie, om bij een telepresentierobot (wat je je kunt voorstellen als skype op wieltjes) duidelijk aan te geven wanneer de robot autonoom navigeert. Aangezien ik de eerste auteur van deze paper ben, wilde ik zelf per se de presentatie geven in Lissabon.
“Helaas hadden de weergoden besloten dat het een goed idee was om een wolk te breken op het moment dat ik zonder jas richting de conferentie liep voor mijn presentatie. ”
Een valse start
In Lissabon verwacht je mooi weer. Helaas hadden de weergoden besloten dat het een goed idee was om een wolk te breken op het moment dat ik zonder jas richting de conferentie liep voor mijn presentatie. Ik kwam dus in mijn nette outfit drijfnat op de locatie aan. Gelukkig had ik nog een uur voordat mijn presentatie begon. Dankzij de handdoekjes in de toiletten was ik uiteindelijk nog redelijk opgedroogd voor mijn presentatie.
De locatie van de conferentie was enorm luxe. Het Pestana Palace hotel is daadwerkelijk een paleis met een aangrenzende paleistuin. Tijdens de conferentie zijn er verschillende presentatiesessies van alle onderzoeksteams. De deadline voor het indienen van je paper is dan ook maanden voor de daadwerkelijke conferentie. Alle ingediende papers worden blind gejureerd door 4 tot 6 reviewers van de conferentie en op basis van deze jurering wel of niet geaccepteerd. Vervolgens presenteren de auteurs het onderzoek op de conferentie zelf in 15 minuten.
The moment of truth
Op een gegeven moment was het moment daar dat ik zelf moest presenteren. Nu is presenteren iets waar ik geen natuurlijk talent voor heb en de zenuwen waren dus al een paar weken sluimerend aanwezig. In de zaal zaten zeker 70 onderzoekers die mij kritische vragen zouden stellen. Gelukkig kreeg ik, ondanks dat ik zelf niet zo’n goed gevoel had over de presentatie, positieve reacties van onderzoekers van onder andere Universiteiten in Zweden en Italië.
To see and to be seen
Mensen die ik op de conferentie ontmoette, vertelden dat het bij een conferentie draait om zien en gezien worden. Socializen is daar een groot deel van, bijvoorbeeld tijdens gezamenlijke lunches en diners. Het is hét moment waarbij onderzoeksteams van over de hele wereld van elkaar zien waar zij mee bezig zijn en er is onderling veel concurrentie. Overigens is het ook een soort sport om de slimste en meest kritische vraag te stellen na afloop van een presentatie.
Uiteindelijk was het een spannende maar wel interessante eerste aanraking met een internationale conferentie.
